Wychowywanie, utrzymywanie, granie w banie na tapczanie

KONFERENCJE do ściągnięcia i przesłuchania, jeśli życzymy sobie dobrze zrozumieć niniejszą notkę. Te ks. Malińskiego, zwłaszcza 3, ale również pozostałe.

Ksiądz Maliński mądrze rzecze. Rzecze do rzeczy. Nie chcę i nie pragnę udowadniać, że ów ksiądz mówi cokolwiek, co mogłoby zaszkodzić, a nie pomóc, bo nie mam o tym pojęcia. Są rzeczy, które mi się zdają. Ale o tym, co mi się zdaje, pisać nie będę. Napiszę o tym co mi się nie podoba, oraz napiszę o tym, dlaczego.

Czyli napiszę o wychowywaniu sobie męża i utrzymywaniu męża przy sobie. Oraz o zaufaniu, o którym w konferencji nie było za wiele…

Teza pierwsza: męża trzeba sobie wychować. Przykłady na wychowanie męża padają m.in. takie: Jest wieczór, jesteście sami, deszcz, ulewa, kolacja była, teraz dziewczyna otwiera drzwi i wygania faceta w ten deszcz. „Spadówa”. On marznie, moknie, czeka na autobus, jej jest go szkoda. Ale się cieszy. Bo w ten właśnie sposób wychowuje go do małżeństwa. Bo on sobie myśli „kiedy to się skończy, takie wyganianie za drzwi?” I dochodzi do wniosku, że jak się ożeni, to będzie mógł zostać. A jak ona mu pozwoli zostać przed ślubem i on rozłoży sobie karimatkę na podłodze w kuchni (no sex man!), to rano się obudzi i pomyśli, że tak jest fajnie. I po co się żenić?

Teza druga: męża trzeba umieć przy sobie zatrzymać. Bo mężczyzna to jest taka istota, która się nudzi. Która poszukuje nowych wrażeń, bodźców, która potrzebuje tajemniczości i zdobywania. Więc – nie odkrywać wszystkich tajemnic przed mężem. W zasadzie na początku być zupełnie tajemnicza. A w wieku 80 lat mieć jeszcze ten pieprzyk do pokazania, żeby, jak już się znudzi wszystkim innym, zainteresował się nią choćby ze względu na ten pieprzyk.

Be-ze-dura!

Jestem gorącym przeciwnikiem wychowywania sobie męża. Tudzież wychowywania sobie żony. Dwakroć próbowałem. Co może ogólnie wydawać się śmieszne, ale tak. Mam jakieś tam myślenie, jakieś tam podejście i spotykając na drodze dziewczę, z którą chcę się ożenić, próbuję jej to myślenie (moim zdaniem – jedyne słuszne) przekazać. Co mną kieruje? Nie wiem… Egoizm? Może. „Jak mnie kochasz, to się zmienisz. To dasz się wychować”. Próbuję jak mogę i ile mogę. Potem zostaję, pewnie słusznie, oskarżony o terroryzm. I odchodzę niepocieszony. Bo nie da się wychować. Bo nie da się, ba, nie wolno zmieniać drugiego człowieka dlatego, że wybrałem go sobie na męża, na żonę. Więc muszę go sobie dostosować do swojego obrazu człowieka idealnego. Z tym mi się kojarzy wychowywanie do małżeństwa.

Więcej: Jak ów podany w przykładzie mężczyzna podchodzi do małżeństwa? Podany w przykładzie mężczyzna patrzy na małżeństwo jak na jakiś komfort. Jak na jajeczniczkę podawaną rano przy stole. Jak na „kiedy to się skończy?” Jak na niewystawanie na deszczu i czekanie na autobus. I niekoniecznie jak na seks, tj. dotyczy to faceta podanego w przykładzie, który mówi, że poczeka, że wytrzyma, gdy ona go pyta o seks. Ten pan czuje, że poza małżeństwem jest deszcz i brak jajeczniczki, a w małżeństwie jest ciepło i jajecznica. Odruchy Pawłowa? Może mi się źle kojarzy. Ale to coś jakby – świeci się żarówka, będzie jedzenie. Nie świeci się – nie będzie. And… Where’s the love? Gdzie jest miłość, ale nie tylko? Gdzie jest rozum, wola, gdzie jest człowiek? Dlaczego wychowywanie do małżeństwa jest tu przedstawiane jak tresowanie chłopa? Jak pieska. Wystawianie go na dwór na deszcz. Nie uczymy nikogo w ten sposób miłości. Nie uczymy małżeństwa takiego, jakim być powinno. Nie uczymy jedności z Bogiem. Uczymy odruchów warunkowych – będzie łóżko i jajecznica, jak się z nią ożenię.

I chyba właśnie po to musimy jeszcze, prócz wychowania gościa do małżeństwa, nauczyć się go w nim utrzymywać.

Odkrywać tajemnice po kolei. Nie wszystko naraz. Ten pieprzyk to taki przykład. Z pewnością, po 20 latach małżeństwa, trudno jest jednak ukryć jeszcze jakiś pieprzyk. Nie mówiąc o 50 latach. Ale mieć zawsze coś, coś, nie wiem, listy od kolegi z podstawówki, o których się przez przypadek nie powiedziało. Umiejętność pieczenia karpatki, której się nie piekło przez całe te lata, tylko po to, żeby się z tym odkryć. I teraz ten pan, Twój mąż, który co chwila się nudzi Twoją osobą, bo wszystko już zna na pamięć, odkrywa coś nowego, tudzież staje się zazdrosny o coś nowego i zakochuje się na nowo. Zapatruje się na nowo. Znów nie musi szukać nic nowego poza swoją żoną, bo znajduje to w swojej żonie.

Where’s, kurde, the love?

Kto tu kogo ma nie kochać? Żona nie kocha męża, bo traktuje go jak psa, któremu pokazuje kość, i cały czas ma jeszcze jakieś Scoobysnacki do zaoferowania. Mąż nie kocha żony, tylko jajecznicę, ciepłe łóżko i te kosteczki odsłaniane cały czas. Nikt nigdy nikogo nie pozna do końca. Nikt nigdy nikogo do końca nie pokocha. Nikt w zasadzie nikogo nie pokocha wcale. Będą się zwodzić przez całe życie. I ona zawsze będzie miała jeszcze coś, czym będzie go mogła utrzymać przy sobie, a on zawsze będzie marzył o tym, czego jeszcze nie ma, więc kupi jej te kwiatki i pozmywa naczynia. Egoizm. A nie miłość.

Gdzie jest miłość? Gdzie jest wierność? Gdzie jest uczciwość małżeńska? Wiara? Nadzieja? Przyjaźń, oddanie, partnerstwo, dialog? Gdzie jest zaufanie?

Nie wychowywać męża. Znaleźć sobie męża, którego nie trzeba wychowywać. Przekazywać wartości, owszem. Coś, co ja wiem, a mąż nie wie – jasne. Ale nie wychowywać. Uczyć. Się. Jego. Ją. Rozmawiać. I tłumaczyć. I rozumieć. Ale nie wystawiać na deszcz. Nie uczyć, że w małżeństwie to będzie jajecznica, a poza nim nie będzie. A w ogóle to ta jajecznica też dopiero po kilku latach małżeństwa, jak już się wszystko inne znudzi.

Ostatnio modlimy się z Olą. Przed snem. Myślimy o wspólnym różańcu i czytaniu Pisma Świętego. Odmawiamy modlitwę przed posiłkiem. Ola do niedawna miała ogromne opory. Uprzedzenia. Nauczyliśmy się. Zmieniło się. Nie dlatego, że teraz, jak się razem modlimy, to Ola dostaje ode mnie jednego cukierka więcej. Dlatego, że oboje wiemy, że wspólna modlitwa jest dobra. A uprzedzenia są złe. Nie dla cukierków. Dla modlitwy.

Modlitwa jest z miłości. A nie z egoizmu. Modlitwa jest nagrodą. A nie dla nagrody.

Małżeństwo jest nagrodą. A nie dla nagrody. Nie dla jajecznicy, spania ze sobą, seksu, nie dla poczucia bezpieczeństwa. Małżeństwo jest dla samego siebie. Jest zwieńczeniem, oddaniem się sobie nawzajem i Panu Bogu, ofiarowaniem. Jest nagrodą.

Wynika z miłości. Z której wynika również to, że ona nie ma wobec niego żadnych tajemnic. Żadnych. Nie ma sekretów, nie ma ukrytych pieprzyków, ani listów od kolegi z podstawówki. Jest przed nim naga. Jest sobą w całości. On przed nią też. Są przyjaciółmi, są kochankami, są ze sobą na zawsze. Z takimi, jakimi są. Bez ukrywania się. Bez kuszenia własnego męża.

Ona kupuje miniówkę. Tudzież nie wiem, idzie do fryzjera by dla niego ładnie wyglądać. Nie w obawie, że on znajdzie sobie kogoś lepszego. Nie w obawie, że już mu się znudziła, więc trzeba odkryć coś nowego. Robi to, bo go kocha. Bo chce mu sprawić przyjemność. Nie boi się o swoją pozycję w małżeństwie. Chce tylko, by on miał więcej radości. Nie egoizm. Miłość.

A on? On ją przecież kocha. Do głowy mu nie przyjdzie, że mógłby ją zostawić po 20 latach. Bo kocha! Jest człowiekiem a nie pieskiem! Nie musimy go tresować. I skoro kocha, ona jest dla niego najpiękniejsza kiedy kupi sobie miniówkę i zrobi trwałą – i on jest niezmiernie szczęśliwy, bo zrobiła to dla niego. Ale jest dla niego najpiękniejsza także wtedy, gdy ma na głowie papiloty i chodzi w szlafroku poplamionym sosem z mięsa. Nie musi być dla niego odsztafirowana na bóstwo. Musi być dla niego sobą, bez masek, prawdziwą. Wtedy będzie najpiękniejsza. Bo najukochańsza.

Uczmy, że małżeństwo jest dobre, bo jest małżeństwem. A nie – bo nie będę musiał moknąć na dworze. Kochasz go? To mu rozłóż tą karimatkę na podłodze w kuchni, jeśli spanie ze sobą przed ślubem jest złe. I sprawdź, czy on uważa, że małżeństwo jest dobre dla samego małżeństwa, a nie dla jajecznicy z rana. Ani nie dla współżycia. I choć to współżycie jest zarezerwowane dla małżeństwa, nie może stać się marchewką dla konia wóz ciągnącego.

Sprawdź, czy Twój potencjalny mąż uważa, że małżeństwo jest dobrem samym w sobie. I czy potrafi Cię pokochać za to, jaka jesteś, czy tylko za to, co masz mu jeszcze do zaoferowania. Bo jak myśli inaczej, to go nie wychowuj. „Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie miłości, póki sama nie zechce” (PnP 2, 7). Pokochaj kogoś, kto pokocha Ciebie. Nie próbuj, tak myślę, nauczyć kochać kogoś, kto nie jest gotowy, by pokochać.

I jeszcze jedno: Potrzebą faceta nie może być uznanie, pełny żołądek i seks. Tak, jak potrzebą kobiety nie może być bycie wysłuchaną. Potrzebą każdego z nich musi być sprawianie, by ta druga osoba była szczęśliwa. Potrzebą faceta musi być wysłuchanie kobiety. Potrzebą kobiety musi być okazanie uznania facetowi. Dlatego, że to sprawi, iż nie tylko ta druga osoba stanie się szczęśliwa. Ale także ja. A tak naprawdę nasze „my”.

A seks? I pełny żołądek? „Buraczane potrzeby”? Nie istnieją. Nie wolno nam sprawić, by zaistniały. Seks nie jest potrzebą. Chyba zwierzęcą. Potrzebą może być zjednoczenie. Wspólnota. Bycie dla i przyjmowanie od. A nie seks. Nie przedmiotowość. Nie kopulacja.

Panowie, błagam, przemyślcie to! Nie pozwólcie sobie na buraczane potrzeby.

Cytat z Oleńki: „Tak, jeśli para ma takie problemy to faktycznie, nie powinni mieszkać razem przed ślubem. W pewnym sensie zastanowiłabym się też nad samym ślubem.”

Nie pisałem tu o mieszkaniu przed ślubem. Pisałem o miłości. Zaufanie obszedłem z boku, choć chyba można się na jego temat doczytać. Jeśli nie ma zaufania, lecz wychowywanie i zachowywanie tajemnic, by utrzymywać męża przy sobie, to ja się zgadzam z Olą. W pewnym sensie zastanowiłbym się nad samym ślubem.

A, jeszcze. Jeśli zawiodę zaufanie raz? Przepraszam. Ale nie mam już tu czego szukać. Choć mogę błagać, jeśli kocham prawdziwie. Drugi raz? Trzeci? Nie. Nie, bo sam nie byłbym chyba w stanie zaufać trzeci raz.

Jeśli kochasz, nie dajesz sobie powodów do odbierania zaufania. Może się zdarzyć? Pewnie może.

Oby nam się nigdy nie zdarzyło. Bo ja chyba sam bym sobie nigdy nie wybaczył…

PS. Powinno być „sranie w banie na tapczanie”. Ale nie używam wulgaryzmów w tytułach notek.